دکتر استرنج‌لاو

آوافون

صحبت از یکی از بهترین طنز‌های سیاه و تلخ تاریخ سینماست. فیلم پر از اجراهای کمدی بسیار خوب و بازی‌های بی‌نظیر (پیتر سلرز و جرج ‌سی اسکات) است و در لوکیشن‌ها محدودی مثل یک دفتر و محیط پایگاه نیروی هوایی، اتاق عملیات و داخل یک بمب‌افکن بی- 25 فیلم‌برداری شده است
و با وجود چنین لوازم ابتدایی‌ای ( یک میز دایره‌ای بزرگ، حلقه‌ای از چراغ‌ها، چند نقشه‌ در پس‌زمینه) و یک فیلم‌نامه‌ی فوق‌العاده، که کوبریک و تری سَوتِرن آن را بر اساس داستان پیتر جرج نوشتند، فیلمی ساخته‌شد که احتمالا بهترین کنایه‌ی سیاسی قرن است، فیلمی که با مطرح‌کردن این موضوع از جنگ سرد پرده برمی‌دارد که اگر «عامل بازدارند‌ه‌ی اتمی» کل حیات را بر روی زمین نابود کند، گفتن اینکه پس این عامل بازدارنده چه نقشی داشته دشوار خواهد بود.
آیا انسان نهایتا در برابر ماشین‌های ویران‌گر ساخته‌ی خودش تسلیم ‌می‌شود؟
هشداری که کوبریک یک بار دیگر بعد از این فیلم در اودیسه‌ی فضایی 2001 در قالبی تمثیلی (رایانه‌ی هال 9000) داد...
پ.ن: عامل بازدارنده‌ی اتمی یاNuclear Deterrent سیاست جلوگیری از جنگ با ترساندن دشمن از سلاح هسته‌ای است. «سلاح‌های بازدارنده‌ی آمریکا» در برابر «ماشین روز قیامت» شوروی
در این پُست پادکست فیلم «دکتر استرنج‌لاو» را می‌شنویم.
استنلی کوبریک ۱۹۹۹- ۱۹۲۸
Stanley Kubrick
کارگردان و تهیه کننده‌ی نامدار آمریکایی‌ست و از آثار او می‌توانیم به :
بوسه‌ی قاتل - راه‌های افتخار – اسپارتاکوس – لولیتا - ۲۰۰۱: ادیسه‌ی فضایی - پرتقال کوکی - بری لیندون – درخشش - غلاف تمام‌فلزی - چشمان کاملاً بسته اشاره کنیم.
پ.ن یک: در این پادکست که نقد فیلم را در آن می‌شنوید، من آن قسمت را که داستان فیلم را اسپویل می‌کند حذف کردم.
پ.ن دو: روح زنده‌یاد «اکبر عالمی» شاد!‌ من برای بار اول در برنامه‌ی «هنر هفتم» او، در سال 1370 این شاهکار استنلی بزرگ را دیدم.
پ.ن سه: نام ترانه‌ی آخر پادکست «باز یکدیگر را خواهیم‌دید» از «ورا لین» است.